Kwota bazowa w 2021 roku a współczynniki pracy

Sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne i pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych uregulowano w ustawie z 8 czerwca 2017 r. Ustawa doczekała się już dwóch nowelizacji. Ostatnią zmianę wprowadzono 19 lipca 2019 r. Wysokość kwoty bazowej ustalono na 4.200 zł. Wysokość współczynnika pracy stosowanego przy ustalaniu najniższego wynagrodzenia zasadniczego jednak się nie zmieniła.

Pracownicy świadczący pracę w placówkach medycznych stanowią szczególną kategorię zatrudnionych, uwzględniając zakres wykonywanych obowiązków, w tym ich znaczenie w wymiarze społecznym. Tym samym względem tych pracowników obowiązują przepisy, które gwarantują minimalny poziom wynagrodzeń zasadniczych, poniżej którego ich pracodawca nie może kształtować wysokości tych wynagrodzeń – powołując się przykładowo na ogólne regulacje w zakresie ustalania minimalnego wynagrodzenia za pracę gwarantowanego przez państwo.

Ustawa określa sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych, uwzględniający rodzaj wykonywanej pracy oraz sposób osiągania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Najniższym wynagrodzeniem w rozumieniu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego jest najniższe miesięczne wynagrodzenie zasadnicze przysługujące pracownikowi wykonującemu zawód medyczny oraz pracownikowi działalności podstawowej, innemu niż pracownik wykonujący zawód medyczny, zatrudnionym w podmiocie leczniczym, obliczone w określony sposób.

Postanowienia ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych odnoszą się do pracowników wykonujących zawód medyczny, osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, które biorą bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej, jak i względem pracowników działalności podstawowej – innych niż pracowników wykonujących zawody medyczne.

Ustalenie, kim jest osoba wykonująca zawód medyczny, nie nastręcza problemów. Jest nią bowiem osoba wykonująca zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, która jest zatrudniona w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym. Do pracowników wykonujących zawód medyczny na podstawie ustawy zaliczają się osoby zatrudnione na podstawie stosunku pracy, biorące bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej polegających na sprawowaniu zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego, prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska oraz na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.

Obok pracowników wykonujących zawód medyczny ustawa o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych odwołuje się również do pracowników działalności podstawowej – innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny. Chodzi tutaj o osoby zatrudnione, które wykonują pracę pozostającą w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zatrudniona na stanowisku działalności podstawowej.

Ustawa o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych od momentu jej ogłoszenia do chwili obecnej doczekała się dwóch nowelizacji, w tym obwieszczenia w sprawie ogłoszenia aktu jednolitego. Pierwsze zmiany poczyniono w ramach ustawy z 13 września 2018 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw.

Najnowsze modyfikacje zawarto w ustawie z 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Wraz ze wzrostem kwoty bazowej wprowadzonej ostatnią ustawą zmieniającą do poziomu 4.200 zł nie zmieniły się współczynniki pracy określone w załączniku do ustawy. I tak przykładowo współczynnik pracy lekarza albo lekarza dentysty, który uzyskał specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, wynosi 1,27. W przypadku farmaceuty, fizjoterapeuty, diagnosty laboratoryjnego albo innego pracownika wykonującego zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–5 załącznika albo pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagający wyższego wykształcenia, bez specjalizacji współczynnik pracy ukształtowano na poziomie 0,73.

Z analizy zmian do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych wynika, że ostatnie zmiany do ustawy wprowadzono ustawą z 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Przed tą zmianą ogłoszono tekst jednolity ustawy – w ramach obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 28 czerwca 2019 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Ponieważ zmiany wprowadzone ustawą z 19 lipca 2019 r. nie zawierają modyfikacji w zakresie współczynników pracy, należy uznać, że obowiązują współczynniki pracy ujęte w załączniku zawartym w opublikowanym wcześniej tekście jednolitym w ramach obwieszczenia z czerwca 2019 roku.