Jakie podwyżki od 1 lipca 2021 r. przyznano medykom

Przepisy wprowadzające wzrost wynagrodzeń w ochronie zdrowia obowiązują od 1 lipca 2021 r. Mocą ustawy z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (dalej: u.s.u.n.w.) przyspieszono o pół roku obowiązek osiągnięcia przez podmioty lecznicze minimalnych wynagrodzeń zasadniczych pracowników ochrony zdrowia. Nowelizacja zwiększyła również współczynniki pracy i wprowadziła mechanizm zakazujący pogarszania warunków wynagradzania pracowników objętych regulacjami opartymi na odrębnych źródłach finansowania.

Wzrost wynagrodzeń obejmuje pracowników, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, które obecnie wynosi 5.167,47 zł.

Zmiana ta oznacza, że najwyższepodwyżki otrzymają pielęgniarki i położne bez tytułu specjalisty (grupa 9) oraz farmaceuci, fizjoterapeuci, diagności laboratoryjni ze średnim wykształceniem oraz pracownicy działalności podstawowej wykonujący zawód wymagający średniego wykształcenia (grupa 10). Najniższą podwyżkę otrzymają zaś lekarze ze specjalizacją drugiego stopnia.

Wyższe wynagrodzenie mają obowiązek zapewnić następujące podmioty lecznicze:

1) przedsiębiorcy, w rozumieniu Prawa przedsiębiorców, we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej;

2) samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;

3) jednostki budżetowe, w tym państwowe jednostki budżetowe tworzone i nadzorowane przez MON, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra sprawiedliwości lub szefa ABW, posiadające w strukturze organizacyjnej ambulatorium, ambulatorium z izbą chorych lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę POZ lub położną POZ;

4) instytuty badawcze;

5) fundacje i stowarzyszenia, których celem statutowym jest wykonywanie zadań w zakresie ochrony zdrowia i których statut dopuszcza prowadzenie działalności leczniczej;

5a) mające osobowość prawną jednostki organizacyjne stowarzyszeń;

6) osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku państwa do Kościoła katolickiego w RP, o stosunku państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania;

7) jednostki wojskowe

– w zakresie, w jakim wykonują działalność leczniczą.

Nowe współczynniki pracy obowiązujące od 1 lipca 2021 r.

Zatem u.s.u.n.w. dotyczy podmiotów leczniczych niezależnie od tego, czy wykonują działalność w ramach kontraktu z NFZ, czy prowadzą wyłącznie działalność komercyjną. Oznacza to, że dotyczy ona również personelu zatrudnionego w tzw. prywatnej ochronie zdrowia.

Sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala pracodawca w drodze porozumienia z organem uprawnionym w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, w przypadku zaś podmiotu, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa – z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów. Porozumienie należało zawrzeć w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie nowelizacji, czyli do 6 lipca 2021 r.

Pracownikiem działalności podstawowej jest osoba zatrudniona w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inna niż pracownik wykonujący zawód medyczny, która wykonuje pracę pozostającą w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zatrudniona na stanowisku działalności podstawowej określonym w części pierwszej załącznika do rozporządzenia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej lub stanowisku analogicznym.

Znowelizowana ustawa odsyła do rozporządzenia ministra zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. W przypadku innych podmiotów leczniczych kwalifikacje dla poszczególnych stanowisk mogą określać akty wewnętrzne.

Ten wniosek koreluje ze stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia, zgodnie z którym w załączniku do ustawy wymieniającym współczynniki pracy poszczególne grupy zawodowe określono według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. W związku z tym rozstrzygające jest, jakich kwalifikacji dany pracodawca wymaga od pracownika na zajmowanym przez niego stanowisku pracy.

Przy kształtowaniu polityki płacowej nie należy zapominać o tym, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości.

Pracami o jednakowej wartości są zaś prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku. Wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z 21 czerwca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia wykazu świadczeń opieki zdrowotnej wymagających ustalenia odrębnego sposobu finansowania przewidują, że świadczenia udzielane przez pracowników wykonujących zawód medyczny i pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, w zakresie środków przeznaczonych na pokrycie podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego tych pracowników do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, podlegają odrębnemu finansowaniu.NFZ jest zobligowany do pokrycia kosztów wzrostu wynagrodzeń pracowników wynikających z nowelizacji z zastosowaniem współczynników korygujących w umowach ze świadczeniodawcami na udzielanie świadczeń.

Prezes NFZ określił te współczynniki w zarządzeniach.

Analiza tych przepisów prowadzi do wniosku, że NFZ będzie pokrywał koszty wzrostu wynagrodzeń medyków oraz pracowników działalności podstawowej, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, którzy wykonując pracę w podmiocie leczniczym, realizują jednocześnie umowę z NFZ na udzielanie świadczeń.

Czytaj więcej w SerwisZOZ.pl na temat wynagrodzeń w ochronie zdrowia»