Naprawiacze

Zwykli zjadacze chleba najszybciej zapomnieli o nowym podziale administracyjnym kraju. Zamiast 49 województw, mamy 16. Podział się przyjął i raczej nie ma potrzeby jego zmiany. Reforma samorządu i utworzenie powiatu samorządowego, też się utrwaliły. Chociaż na tle gmin, powiat bardziej jest rozdzielaczem dotacji, niż faktycznym gospodarzem powiatu. Oświata miała swoje lata świetności. Teraz szkoły muszą konkurować o uczniów, których coraz mniej. Konieczna jest konsolidacja szkół, a część z nich na pewno ulegnie likwidacji. A co w systemie ochrony zdrowia?

Lekarz rodzinny i pieniądz, który miał „iść za pacjentem” - sztandarowe hasła tej reformy, nigdy nie zostały całkowicie wdrożone. Lekarz rodzinny nie stał się podstawą piramidy ochrony zdrowia i nie stanowi gwarancji bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Nadal stanowi je, znacznie droższe, lecznictwo szpitalne. Pieniądze raczej nie „idą” za pacjentem, tylko do podmiotów leczniczych. W znacznej części na ich utrzymanie.

Kolejni ministrowie zdrowia i ich ekipy już nie reformują, bo reforma to rewolucja. Wolą wprowadzać ewolucyjne zmiany. Niektóre ekipy porządkowały, co by wskazywało, że odziedziczyli bałagan po poprzednikach. Ale najwięcej było i jest tytułowych „naprawiaczy”. 

Przed Bartoszem Arłukowiczem, naprawiaczem, była Ewa Kopacz. Obecnie premier. Obecny minister zdrowia, po bardzo medialnym okresie swojej działalności, wycofał się. Na pierwszą linię została wystawiona sekretarz stanu Beata Małecka-Libera ze swoją strategiczną misją - doprowadzenia do uchwalenia ustawy o zdrowiu publicznym. Naprawie, czy jak chce ministerstwo zdrowia poprawie, poddawany jest, wprowadzony od początku roku, pakiet onkologiczny. Na naprawę czeka ustawa refundacyjna. Geriatria czeka na swoje 5 minut, które miała już kardiologia inwazyjna i nadal chyba ma onkologia. Tylko czy te wszystkie puzzle składają się w jeden spójny obraz?