Monitoring w szpitalu psychiatrycznym

W świetle obowiązujących przepisów stosowanie monitoringu wizyjnego stanowi ingerencję w konstytucyjne prawo jednostki do prywatności. Dlatego jego dopuszczalność powinna być weryfikowana na podstawie zgodności z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, który dopuszcza ograniczenie konstytucyjnych praw jednostki jedynie w drodze ustawy, wówczas gdy jest to „konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”.

Zyskaj darmowy dostęp do portalu serwiszoz.pl. Gwarantujemy, że znajdziesz na nim odpowiedzi na nurtujące Cię pytania! Nic za to nie zapłacisz. Zarejestruj się. To zajmie tylko 15 sekund!>>

Podkreśla się, że „projektodawca winien rozważyć, czy monitoring w miejscu stosowania izolacji jest niezbędny”. Osobiście uważam, że nie ma potrzeby nagrywania obrazu z monitoringu, jeżeli ma on służyć wyłącznie bieżącej obserwacji osób.

Kwestią, która powinna zostać uregulowana jest określenie maksymalnej długość przechowywania nagrań. Ze względu na sytuacje osób przebywających w izolacji okres ten powinien być maksymalnie krótki.

Równie ważne nie tylko dla pacjentów, ale dla środowiska medycznego jest udostępnianie zapisu podmiotom do tego uprawnionym. Dostęp do obrazu z monitoringu lub nagrań powinny mieć osoby posiadające upoważnienie dostępowe nadane przez administratora, osoby poddane izolacji oraz ich przedstawiciele ustawowi. Każdorazowe udostępnienie powinno być ponadto odnotowane w rejestrze udostępnień prowadzonym przez administratora systemu monitoringu.

Należy pamiętać także o regulacji zawartej w art. 20 ust.1 ustawy z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta „Pacjent ma prawo do poszanowania intymności i godności, w szczególności w czasie udzielania mu świadczeń zdrowotnych”. Zatem utrwalanie nagrania z monitoringu podczas badania lekarskiego jest naruszeniem tego artykułu.

Prawa pacjenta nie są czymś danym przez prawodawcę, ale są wynikiem procesu powstawania, przebiegającego stopniowo, wynikającego ze świadomości potrzeby ochrony pacjenta, konsekwencjami postępu medycyny i biologii oraz zachodzącymi procesami społeczno– ekonomicznymi. Psychiatria, która wkracza w najbardziej intymne sfery człowieka, jego wolność i autonomię, wymaga szczególnego zwrócenia uwagi na przestrzeganie praw człowieka i pacjenta.