Procedury po zdiagnozowaniu (pacjent) Gotowe procedury, w przypadku gdy u jednego z pacjentów zdiagnozowano wirusa, pomogą Ci we właściwy sposób i w odpowiednim reżimie sanitarnym postępować z tą osobą i przekazać jej odpowiednie zalecenia.

Właściwe monitorowanie aparatury ECMO przyczynia się do jej lepszego wykorzystania, zwiększenia efektywności leczenia i zminimalizowania ryzyka powikłań, które niesie za sobą leczenie pacjentów za pomocą ECMO. Celem procedury jest stworzenie instrukcji, dzięki której personel medyczny będzie mógł wykonać wszystkie czynności należycie.

Wczesne leczenie przeciwwirusowe może zmniejszyć częstość ciężkich i krytycznych przypadków COVID-19. Obecnie leczenie remdesivirem jest jedynym leczeniem przeciwwirusowym stosowanym w leczeniu chorych na COVID-19 w celu szybkiej eliminacji wirusa SARS-CoV-2 z ustroju. Celem procedury jest stworzenie wytycznych dotyczących jego stosowania, ponieważ wcześniej był stosowany w leczeniu innych chorób wirusowych.

W ogólnej opiece nad pacjentami z COVID-19 ważne jest, aby zwrócić uwagę na każdy szczegół, nawet ten najmniejszy, który pozornie może być mało istotny - zarówno na regularne monitorowanie stanu pacjenta przez kontrole poszczególnych parametrów, jak i na wdrożenie działań prewencyjnych po to, aby pomyślnie zakończyć leczenie chorego na COVID-19. Celem procedury jest określenie działań w ogólnej opiece nad pacjentem z COVID-19 tak, aby personel medyczny mimo obciążenia fizycznego i psychicznego, mógł zawsze sięgnąć do tego dokumentu i w przypadku przeoczenia jak najszybciej podjąć odpowiednie czynności.

Wyróżniamy dwa etapy opieki nad chorym leczonym za pomocą ALSS - opiekę podczas leczenia i opiekę okresową. Zaleca się, aby personel medyczny uważnie monitorował stan kliniczny pacjentów leczonych w ten sposób. Celem procedury jest skoncentrowanie działań na głównych założeniach terapii i leczenie na bieżąco powikłań, jak tylko się pojawią. Dzięki temu leczenie pacjenta z wykorzystaniem ALSS będzie efektywne i będzie niosło za sobą mniejsze ryzyko powikłań.

Pacjenci w stanie ogólnym ciężkim i krytycznym często cierpią na zaburzenia oddychania, gdzie często wymagają wspomagania oddechu. Dlatego odpowiednia opieka pielęgniarska na pacjentem, który otrzymuje terapię kaniulą nosową o wysokim przepływie, jest ważnym aspektem, choćby ze względu na właściwe założenie cewnika czy też zapobieganie urazom skóry twarzy w wyniku stosowania procedury, co przekłada się na efektywność terapii. Zastosowanie procedury w praktyce klinicznej spowoduje, że terapia kaniulą nosową o wysokim przepływie będzie efektywna i będzie niosła za sobą niskie ryzyko powikłań.

W trakcie leczenia, a zwłaszcza w czasie zdrowienia, u pacjentów hospitalizowanych zdarza się uzyskanie ponownego pozytywnego wyniku badania na COVID-19. Dlatego konieczne jest opracowanie procedury opisującej szczegółowo co należy zrobić, gdy wystąpi taka sytuacja. Jest to o tyle bardzo ważne, aby nie dopuścić, że ze szpitala będzie wypisany pacjent, u którego wiremia wirusa SARS-CoV-2 jest wciąż obecna, a tym samym istnieje realne ryzyko zainfekowania przez tego pacjenta innych osób. Będzie to skutkowało skuteczniejszą walką z pandemią, a tym samym powrotem do normalności.

COVID-19 jest nową, wysoce zakaźną chorobą atakującą głównie pęcherzyki płucne, która niszczy przede wszystkim płuca krytycznie chorych pacjentów i doprowadza do niewydolności oddechowej. Przed zastosowaniem ciągłego pozaustrojowego natleniania krwi (ECMO) personel medyczny powinien zwrócić szczególną uwagę na następujące kwestie: czas i sposób interwencji, antykoagulacja i krwawienia, współdziałanie z mechaniczną wentylacją, zastosowanie ECMO u pacjenta przytomnego, wczesna rehabilitacja i strategia leczenia powikłań. Wielu pacjentów wymaga w trakcie leczenia COVID-19 zastosowania wspomagania ECMO, dlatego bardzo ważna jest znajomość wszystkich aspektów z tym związanych. Ich przybliżenie personelowi medycznego jest celem procedury. Właściwe wykorzystanie aparatury i przeprowadzenie wspomagania ECMO powoduje, że rosną szanse poprawy stanu klinicznego pacjenta i wyleczenie z COVID-19.

Zarówno wstrząs, jaki i hipoksemia, mogą spowodować progresję choroby do stanu krytycznego, który może skończyć się śmiercią pacjenta. Dlatego istotnym elementem leczenia chorych na COVID-19 jest zapobieganie i leczenie wstrząsu oraz hipoksemii. Procedura ma na celu poprawę leczenia wstrząsu i hipoksemii, a tym samym zmniejszenia śmiertelności wśród pacjentów z COVID-19.

Niekiedy transplantacja płuc jest jedynym sposobem na powrót do zdrowia po zachorowaniu na COVID-19. Wiemy, że choroba ta atakuje wiele narządów oraz układów, niemniej jednak najbardziej uszkadzają się płuca w trakcie choroby. Dlatego istotne jest stworzenie procedury przeszczepu płuc u pacjentów chorych na COVID-19, aby usystematyzować i uświadomić, że przeszczepienie płuc może być dla pacjenta jedynym sposobem powrotu do zdrowia i samodzielnego funkcjonowania.

Na tę chwilę nie mamy ustalonych schematów leczenia COVID-19. Obecny stan wiedzy pozwala na stosowanie leków, które są wykorzystywane w terapii innych zakażeń. Dlatego terapia osoczem ozdrowieńców jest jednym ze skutecznych sposobów walki z pandemią COVID-19. Warto zachęcać ozdrowieńców do oddawania osocza w celu użycia go u chorych na COVID-19, a co za tym idzie ratowania im życia i zdrowia. Celem procedury jest właściwe zorganizowanie tego procesu.