Procedury po zdiagnozowaniu (pacjent) Gotowe procedury, w przypadku gdy u jednego z pacjentów zdiagnozowano wirusa, pomogą Ci we właściwy sposób i w odpowiednim reżimie sanitarnym postępować z tą osobą i przekazać jej odpowiednie zalecenia.

Wyróżniamy dwa etapy opieki nad chorym leczonym za pomocą ALSS - opiekę podczas leczenia i opiekę okresową. Zaleca się, aby personel medyczny uważnie monitorował stan kliniczny pacjentów leczonych w ten sposób. Celem procedury jest skoncentrowanie działań na głównych założeniach terapii i leczenie na bieżąco powikłań, jak tylko się pojawią. Dzięki temu leczenie pacjenta z wykorzystaniem ALSS będzie efektywne i będzie niosło za sobą mniejsze ryzyko powikłań.

Pacjenci w stanie ogólnym ciężkim i krytycznym często cierpią na zaburzenia oddychania, gdzie często wymagają wspomagania oddechu. Dlatego odpowiednia opieka pielęgniarska na pacjentem, który otrzymuje terapię kaniulą nosową o wysokim przepływie, jest ważnym aspektem, choćby ze względu na właściwe założenie cewnika czy też zapobieganie urazom skóry twarzy w wyniku stosowania procedury, co przekłada się na efektywność terapii. Zastosowanie procedury w praktyce klinicznej spowoduje, że terapia kaniulą nosową o wysokim przepływie będzie efektywna i będzie niosła za sobą niskie ryzyko powikłań.

W trakcie leczenia, a zwłaszcza w czasie zdrowienia, u pacjentów hospitalizowanych zdarza się uzyskanie ponownego pozytywnego wyniku badania na COVID-19. Dlatego konieczne jest opracowanie procedury opisującej szczegółowo co należy zrobić, gdy wystąpi taka sytuacja. Jest to o tyle bardzo ważne, aby nie dopuścić, że ze szpitala będzie wypisany pacjent, u którego wiremia wirusa SARS-CoV-2 jest wciąż obecna, a tym samym istnieje realne ryzyko zainfekowania przez tego pacjenta innych osób. Będzie to skutkowało skuteczniejszą walką z pandemią, a tym samym powrotem do normalności.

COVID-19 jest nową, wysoce zakaźną chorobą atakującą głównie pęcherzyki płucne, która niszczy przede wszystkim płuca krytycznie chorych pacjentów i doprowadza do niewydolności oddechowej. Przed zastosowaniem ciągłego pozaustrojowego natleniania krwi (ECMO) personel medyczny powinien zwrócić szczególną uwagę na następujące kwestie: czas i sposób interwencji, antykoagulacja i krwawienia, współdziałanie z mechaniczną wentylacją, zastosowanie ECMO u pacjenta przytomnego, wczesna rehabilitacja i strategia leczenia powikłań. Wielu pacjentów wymaga w trakcie leczenia COVID-19 zastosowania wspomagania ECMO, dlatego bardzo ważna jest znajomość wszystkich aspektów z tym związanych. Ich przybliżenie personelowi medycznego jest celem procedury. Właściwe wykorzystanie aparatury i przeprowadzenie wspomagania ECMO powoduje, że rosną szanse poprawy stanu klinicznego pacjenta i wyleczenie z COVID-19.

Zarówno wstrząs, jaki i hipoksemia, mogą spowodować progresję choroby do stanu krytycznego, który może skończyć się śmiercią pacjenta. Dlatego istotnym elementem leczenia chorych na COVID-19 jest zapobieganie i leczenie wstrząsu oraz hipoksemii. Procedura ma na celu poprawę leczenia wstrząsu i hipoksemii, a tym samym zmniejszenia śmiertelności wśród pacjentów z COVID-19.

Niekiedy transplantacja płuc jest jedynym sposobem na powrót do zdrowia po zachorowaniu na COVID-19. Wiemy, że choroba ta atakuje wiele narządów oraz układów, niemniej jednak najbardziej uszkadzają się płuca w trakcie choroby. Dlatego istotne jest stworzenie procedury przeszczepu płuc u pacjentów chorych na COVID-19, aby usystematyzować i uświadomić, że przeszczepienie płuc może być dla pacjenta jedynym sposobem powrotu do zdrowia i samodzielnego funkcjonowania.

Na tę chwilę nie mamy ustalonych schematów leczenia COVID-19. Obecny stan wiedzy pozwala na stosowanie leków, które są wykorzystywane w terapii innych zakażeń. Dlatego terapia osoczem ozdrowieńców jest jednym ze skutecznych sposobów walki z pandemią COVID-19. Warto zachęcać ozdrowieńców do oddawania osocza w celu użycia go u chorych na COVID-19, a co za tym idzie ratowania im życia i zdrowia. Celem procedury jest właściwe zorganizowanie tego procesu.

Chorzy na COVID-19 w stanie ogólnym ciężkim i krytycznym cierpią na dysfunkcje narządowe różnego stopnia, które obej­mują niewydolność oddechową, dyskinezę i zaburzenia poznawcze. Dysfunkcje te występują zarówno podczas ostrej fazy choroby, jak i w czasie zdrowienia. Leczenie pacjentów z COVID-19 powinno obejmować także rehabilitację w trakcie choroby, o ile stan pacjenta na to pozwoli, w trakcie zdrowienia i po wyleczeniu. Celem procedury jest uświadomienie, jak ważnym elementem jest rehabilitacja w procesie leczenia, a także jej usprawnienie, aby pacjenci mogli wrócić do pełni zdrowia po chorobie.

Zrozumienie zasad sanitarno-epidemiologicznych dotyczących kwarantanny i izolacji domowej przez osobę ją przechodzącą przyczynia się do jej właściwego stosowania, a co za tym idzie, nie łamania zasad i skutecznego zwalczania pandemii. Celem procedury jest zorganizowanie odpowiedniej komunikacji z osobami w kwarantannie bądź izolacji domowej oraz właściwa edukacja w tym zakresie.

Przedmioty używane przez pacjentów zakażonych lub podejrzanych o zakażenie COVID-19 być źródłem zakażenia wirusem SARS-CoV-2, dlatego należy bezwzględnie przestrzegać procedury ich dezynfekcji. Procedura określa te zasady. Celem procedury jest minimalizacja ryzyka rozprzestrzeniania się zakażeń, zwłaszcza wśród personelu medycznego opiekującego się chorymi z COVID-19.