wynagrodzenie

Zasadą w zakresie wypłacania wynagrodzenia, obowiązującą przez lata, była wypłata realizowana do rąk pracownika. Od 1 stycznia 2019 r. obowiązuje zasada, zgodnie z którą wypłata wynagrodzenia następuje na wskazany przez pracownika rachunek płatniczy, chyba że pracownik złożył w postaci papierowej lub elektronicznej wniosek o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych. Domyślną formą wypłaty wynagrodzenia będzie zatem przelew na rachunek płatniczy. Modyfikacje w tym zakresie wynikają z przepisów ustawy z 10 stycznia 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze skróceniem okresu przechowywania akt pracowniczych oraz ich elektronizacją.

Mimo, że ustawa z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych weszła w życie dopiero 16 sierpnia 2017 r., jednak reguluje zasady wzrostu wynagrodzeń pracowników już od 1 lipca 2017 r. Ustawa ta przewiduje z jednej strony tryb ustalania (w drodze porozumienia lub zarządzenia) wzrostu wynagrodzeń zasadniczych w podmiotach leczniczych, z drugiej natomiast wskazuje, od jakiej daty podwyższone wynagrodzenia będą pracownikom należne.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Szczegółowe zasady obliczania wynagrodzenia urlopowego określono w rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (dalej rozporządzenie urlopowe). Niemniej jednak, w razie jakichkolwiek wątpliwości przy interpretacji przepisów tego rozporządzenia, kieruj się ogólną zasadą, zgodnie z którą za czas urlopu wypoczynkowego pracownikowi przysługuje takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby, gdyby nie korzystał z urlopu. Zasada ta będzie pomocna przy rozstrzygnięciu problemu związanego z wliczaniem średniej dyżurowej do wynagrodzenia za czas urlopu lekarza. Przepisy rozporządzenia urlopowego nie regulują bowiem kwestii wliczania do wynagrodzenia za czas urlopu wynagrodzenia należnego lekarzowi z tytułu pełnionych dyżurów medycznych.

Lekarz rezydent odbywa szkolenie specjalizacyjne przez cały okres jego trwania, w wymiarze czasu równym czasowi pracy lekarza zatrudnionego w podmiocie leczniczym. Pełni także dyżury lub pracuje w systemie zmianowym bądź równoważnym w maksymalnym czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej. Jest zatem zobowiązany do pracy w pełnym wymiarze godzin – tak jak lekarz zatrudniony na umowę o pracę (tj. przez 7 godz. 35 min na dobę i przeciętnie przez 37 godz. 55 min w tygodniu). Ponadto ma obowiązek pełnienia dyżurów.

W tym celu świadczeniodawca, który ma umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (z wyłączeniem umowy w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna) oraz umowę w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie świadczenia wysokospecjalistyczne do 29 września musi przekazać do NFZ informację o liczbie pielęgniarek i położnych wykonujących u niego zawód oraz w formie indywidualnej praktyki pielęgniarki i położnej wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego albo indywidualnej specjalistycznej praktyki pielęgniarki i położnej wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego, w przeliczeniu na liczbę etatów realizujących te umowy.

Jeśli pracownika z pracodawcą łączy umowa o pracę, w przypadku pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu pracy. Definicję dyżuru, zawiera art. 151⁵ § 1 k.p. Zgodnie z nim pracodawca może zobowiązać pracownika do pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę (dyżur).