ochrona zdrowia

Zgodnie z ustawą z 24 listopada 2017 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w 2018 roku na ochronę zdrowia będzie przeznaczone 4,67% PKB, a w roku 2019 - 4,86%. W kolejnych latach nakłady te także będą wzrastać i wyniosą w 2020 roku - 5,03%, w 2021 roku – 5,22%, w 2022 roku - 5,41%, w 2023 roku – 5,6%, a w 2024 roku – 5,8%.

Oznacza to realny wzrost nakładów w 2019 roku - o kwotę 3 779 mln zł, w 2020 roku - o kwotę 13 055 mln zł, w 2021 roku - o kwotę 23 656 mln zł, w 2022 roku - o kwotę 35.409 mln zł, w 2023 roku - o kwotę 47.825 mln zł, w 2024 roku - o kwotę 61.410 mln zł, natomiast w 2025 roku - o kwotę 75.898 mln zł.

W rezultacie w ciągu 10 lat wydatki wzrosną o kwotę 547.629 mln zł. Docelowy poziom finansowania, czyli 6% PKB, osiągniemy w 2025 roku.

Środki te obejmują wydatki budżetowe w części budżetu państwa, której dysponentem jest minister zdrowia, wydatki budżetowe w dziale „ochrona zdrowia” w innych częściach budżetu państwa oraz wydatki budżetowe w innych działach budżetu państwa przeznaczone na finansowanie składki na ubezpieczenie zdrowotne, koszty NFZ ujęte w planie finansowym NFZ z wyłączeniem środków z budżetu państwa oraz koszty związane z realizacją staży podyplomowych lekarzy i lekarzy dentystów oraz specjalizacji lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek i położnych.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o szczególnych rozwiązaniach zapewniających poprawę jakości i dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej.

Projekt przewiduje zwiększenie środków finansowych przeznaczonych na wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną. Pieniądze na inwestycje zostaną zapewnione jeszcze w 2017 r.

Przyjęte rozwiązania umożliwią ministrowi zdrowia przekazywanie dotacji na sprzęt i aparaturę medyczną nie tylko podmiotom leczniczym przez niego utworzonym lub nadzorowanym, ale także innym, które udzielają świadczeń opieki zdrowotnej najbardziej istotnych dla zdrowia publicznego, np. ośrodkom onkologicznym.

Proponuje się także zwiększenie środków finansowych na wyposażenie w sprzęt i aparaturę dla oddziałów neonatologii III poziomu referencyjnego. Obecnie w większości województw okresowo brakuje miejsc do prowadzenia intensywnej terapii noworodka, co wynika z szybkiego, trudnego do przewidzenia wzrostu zapotrzebowania na te świadczenia (coraz późniejszy wiek matek rodzących, duża liczba cięć cesarskich).  Zakup sprzętu i aparatury medycznej dla oddziałów neonatologii III poziomu referencyjnego zagwarantuje każdemu noworodkowi warunki urodzenia zapewniające optymalną diagnostykę, leczenie i perspektywę dobrego rozwoju.

Projekt przewiduje realizację nowego zadania, jakim jest wyposażenie gabinetów profilaktyki zdrowotnej w szkołach, prowadzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego. Chodzi o zapewnienie wszystkim uczniom dostępu do gabinetu profilaktyki zdrowotnej, prowadzonego przez pielęgniarkę środowiska nauczania i wychowania albo higienistkę szkolną. Dotacje na ten cel będzie przekazywać samorządom wojewoda.

Zgodnie z projektem ustawy, finansowany będzie zakup dentobusów, w których zapewniana będzie dzieciom opieka stomatologiczna. Jest to szczególnie ważne w mniejszych miejscowościach, gdzie nie ma gabinetu stomatologicznego w szkole, ani w najbliższej okolicy.

Ponadto zwiększono limity maksymalnych wydatków na lata 2017 i 2018 związanych z zakupem szczepionek do przeprowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnych.  Konieczność zwiększenia limitów w 2017 roku jest związana m.in. z wejściem w życie rozporządzenia ministra zdrowia, które wprowadziło obowiązek szczepienia przeciwko pneumokokom wszystkich dzieci urodzonych po 31 grudnia 2016 r.

Senat poparł ustawę o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia pracowników medycznych. Docelowa wysokość najniższego wynagrodzenia będzie osiągnięta po upływie okresu przejściowego - do końca 2021 roku.

Zgodnie z ustawą najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn kwoty 3,9 tys. brutto (do końca 2019 roku). Docelowa wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego będzie osiągnięta dopiero po upływie okresu przejściowego - do końca 2021 roku. Pierwsze wzrosty - o co najmniej 10% różnicy między wynagrodzeniem zasadniczym a minimalnym - zaplanowano od 1 lipca 2017 r. Następnie będzie ono podwyższane corocznie o co najmniej 20% tej różnicy.

Szacunkowo minimalne wynagrodzenie lekarzy specjalistów od 2022 roku będzie wynosiło niecałe 6,4 tys. zł, lekarzy z pierwszym stopniem specjalizacji niecałe 5,9 tys. zł, lekarza bez specjalizacji ok. 5,3 tys. zł, a stażysty prawie 3,7 tys.

Farmaceuci, fizjoterapeuci, diagności laboratoryjni i inni pracownicy medyczni z wyższym wykształceniem mają zarabiać minimum 5,3 tys. zł (jeśli mają specjalizację) lub 3,7 tys. zł (jeśli jej nie mają).

Pielęgniarka z tytułem magistra i ze specjalizacją ma zarabiać co najmniej 5,3 tys. zł. Minimalne wynagrodzenie pielęgniarki bez tytułu magistra, ale ze specjalizacją wyniesie 3,7 tys. zł, a bez specjalizacji - na 3,2 tys. zł.

Fizjoterapeuci i inni pracownicy medyczni ze średnim wykształceniem będą zarabiać minimum 3,2 tys. zł.  

Rząd w trybie obiegowym przyjął projekt ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia pracowników medycznych. Zgodnie z projektem stopniowo będą wzrastały wynagrodzenia tych osób, które zarabiają mniej niż stawki wskazane w ustawie. Docelowa wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego ma jednak być osiągnięta dopiero po upływie okresu przejściowego.

Najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy dla danej grupy zawodowej i wysokości przeciętnego wynagrodzenia w roku poprzedzającym. Natomiast do końca 2019 r. wynagrodzenie minimalne ustala się jako iloczyn współczynnika pracy (określonego w załączniku do ustawy) i kwoty 3,9 tys. zł brutto.

Projekt przewiduje, że docelowa wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego miałaby zostać osiągnięta dopiero po upływie okresu przejściowego - do końca 2021 r. W tym czasie podmioty lecznicze, w wyniku corocznych rozmów (do 31 maja), będą ustalać ze związkami zawodowymi wysokość stopniowego wzrostu wynagrodzeń.

W projekcie określono dziesięć grup zawodowych zależnych od poziomu wykształcenia oraz specjalizacji. Dla każdej z tych grup ustalono oddzielny współczynnik pracy.