Jak chronić dodatkowe dane niezbędne do wystawienia skierowania

Rozporządzenie ministra zdrowia z 9 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania szczegółowo określa nowy wzór książeczki zdrowia dziecka, doprecyzowuje zakres zbieranych danych przy wystawieniu skierowania na badania diagnostyczne, a także poszerza regulację dotyczącą prowadzenia dokumentacji medycznej w przypadku wystawienia recept dla siebie i członków najbliższej rodziny przez pielęgniarki i położne.

Zyskaj darmowy dostęp do portalu serwiszoz.pl. Gwarantujemy, że znajdziesz na nim odpowiedzi na nurtujące Cię pytania! Nic za to nie zapłacisz. Zarejestruj się. To zajmie tylko 15 sekund!>>

Paragraf 9 rozporządzenia wskazuje na zakres danych zbieranych podczas wystawiania skierowania na badania diagnostyczne. Skierowanie zawiera oznaczenie podmiotu wystawiającego ten dokument, oznaczenie pacjenta, oznaczenie rodzaju przedsiębiorstwa podmiotu, do którego kieruje się pacjenta, rozpoznanie ustalone przez osobę kierującą, datę wystawienia skierowania oraz oznaczenie osoby kierującej.

Niezwykle istotne jest także wskazanie na informacje dotyczące stanu zdrowia i choroby, a także dotychczasowego procesu diagnostycznego, leczniczego, pielęgnacyjnego lub rehabilitacji. W przypadku skierowania na badania diagnostyczne, konsultację lub leczenie, finansowane ze środków publicznych, wystawiane w wersji papierowej, oznaczenie podmiotu wystawiającego, skierowanie na badania powinno zawierać dodatkowo kod identyfikacyjny, tzw. kod resortowy, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie ustawy o działalności leczniczej.

Pewne nieścisłości interpretacyjne może budzić zwrot odnoszący się do informacji dotyczących stanu zdrowia i choroby oraz procesu diagnostycznego, leczniczego, pielęgnacyjnego lub rehabilitacji. Ustawodawca co prawda wyjaśnił te kwestie, ale w mało precyzyjny sposób.

Przepisy rozporządzenia wskazują zakres zbieranych informacji potrzebnych przy wystawieniu skierowania, ale nie regulują ważnej kwestii z punktu widzenia ochrony danych osobowych, a mianowicie sposobu przechowywania tego typu dokumentacji. Nie określają szczegółowych warunków, jakie czyniłyby zadość bezpieczeństwu przechowywania dokumentacji medycznej. W rozporządzeniu znajdujemy jedynie lakoniczne stwierdzenie, że podmiot zapewnia odpowiednie warunki zabezpieczające dokumentację przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub utratą i dostępem osób nieupoważnionych, a także umożliwiające jej wykorzystanie bez zbędnej zwłoki.

Szkoda, że ustawodawca nie pochylił się nad bardziej rozbudowaną częścią dotyczącą bezpieczeństwa danych. Praktyka firm specjalizujących się w ochronie danych osobowych pokazuje, że problem ochrony danych w placówkach medycznych jest coraz większy i zasługuje na szczególną uwagę.

Jak zatem należy zabezpieczyć te dane? Z punktu widzenia przepisów o ochronie danych osobowych należy zastosować standardowe zasady wynikające z przepisów. Standardowe nie znaczy podstawowe, zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, „administrator danych jest zobowiązany zastosować środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych danych osobowych odpowiednią do zagrożeń oraz kategorii danych objętych ochroną (…)”.