Raport OECD: Lekarze nie są przygotowani do kontaktu z pacjentem

Lektura raportu nie pozostawia złudzeń – polscy lekarze niekoniecznie spełniają oczekiwania pacjentów, choć tak wiele mówi się dziś o roli efektywnej komunikacji czy nawet – o budowaniu relacji, marketingu relacji. Znajdują się daleko w tyle za ich kolegami po fachu z innych państw członkowskich, mimo iż większość z nich ma świadomość, że jednym z głównych zadań lekarza jest wsłuchiwanie się w potrzeby, problemy i oczekiwania pacjentów.

Zyskaj darmowy dostęp do portalu serwiszoz.pl. Gwarantujemy, że znajdziesz na nim odpowiedzi na nurtujące Cię pytania! Nic za to nie zapłacisz. Zarejestruj się. To zajmie tylko 15 sekund!>>

Ukryci za komputerami, wypisując kolejne formularze danych, zdawkowo traktują kolejnych pacjentów, mając świadomość, ile jeszcze osób czeka w kolejce do gabinetu.

W Polsce bowiem niecałe 59,6 proc. pacjentów jest zadowolonych z czasu poświęconego im przez lekarza na rozmowę o chorobie i przebiegu leczenia. Wydawać by się mogło, że nie jest to tak mało, ale wskaźnik ten przekracza 85 proc. W krajach OECD, na czele z Wielką Brytanią, Holandią, Niemcami, Czechami (w których przekracza 97 proc.), Portugalią (96,3 proc.), Luksemburgiem (97,5 proc.) czy Belgią (97,5 proc.).

To, co za granicą jest normą, w Polsce wymaga wypracowania, przeszkolenia – uczelnie medyczne nie przygotowują bowiem lekarzy do kontaktu z pacjentem, nie rozwijają kompetencji miękkich, a nie każdy ma predyspozycje osobowe, by być doskonałym słuchaczem, empatycznym i otwartym na potrzeby pacjentów tak, jakby sobie tego życzyli.

47,9 proc. Polaków twierdzi, że lekarze (w tym stomatolodzy) uzgadniają z pacjentami przebieg leczenia. Średnia OECD to 81,3 proc. (w Luksemburgu - 95,5 proc. czy w Belgii - 95,1 proc.). Polski lekarz po prostu wie lepiej i niekoniecznie traktuje pacjenta po partnersku?

Niepokoi brak otwartości polskich lekarzy na dialog - tylko 33,6 proc. Polaków odpowiada, że lekarz daje pacjentom okazję do zadawania pytań. Średnia OECD to 85 proc. Czy wyniki te sugerują niechęć czy raczej brak czasu i nadmiar obowiązków wynikających z biurokracji? A może jedno i drugie?

Konkluzja nie jest optymistyczna dla przedstawicieli ochrony zdrowia. Lekarze wraz ze swoimi przełożonymi powinni przepracować, co można zmienić, by relacje z pacjentami uległy poprawie i by byli traktowani podmiotowo, z należną uwagą i szacunkiem. To wymaga jednak otwartości i chęci, by podjąć taką inicjatywę, może również zdecydować o wysłaniu lekarzy na szkolenie w zakresie skutecznej i efektywnej komunikacji w gabinecie. Ale przede wszystkim – wymaga dostrzeżenia tematu i nadania mu takiej rangi, by zacząć działać.